จะมีสิ่งใดตราตรึงใจ
ได้เท่ากับรักครั้งแรกที่เกิดขึ้นในวัยเยาว์
ลิตา คือ หญิงสาวที่ตกอยู่กับพันธนาการนั้น
เธอจึงเพียรเสกสร้างตัว
จนห่างไกลจากเด็กหญิงข้างบ้านในอดีต
ด้วยความฝันใฝ่นั้น
ก็ราวกอบเอาก้อนเมฆมาสร้างเป็นบันได
เพื่อไต่ตามขึ้นไปทัดเทียมเขาให้ได้…ที่ปลายขอบฟ้านั้น
หากบันไดเมฆอันสวยงาม กลับบางเบา
และพร้อมจะถูกพัดหายไปกับสายลม…ได้ทุกขณะเวลา
ในความเป็นจริง จึงไม่มีอะไรสำคัญไปกว่า
การตระหนักในคุณค่าของหัวใจตนเอง
เมื่อความรัก… ขัดความเทียมเท่าด้วยหัวใจที่เสมอกันแล้ว
ต่อให้รักนั้นอยู่ไกลสักเพียงใด ก็จะลอยมาใกล้แค่ปลายมือ